Deze week heb ik op dinsdag en donderdag met TickTock de kaaiman, Ernie de zeeschildpad en Sien en Saar, de otters getraind. En wouw wat waren wij (trainers en ik) deze week blij. Alle dieren zijn deze week goed vooruit gegaan.

Ernie
Van Ernie mag ik nu steeds vaker en ook wat langer de staart en achterpoten aanraken. Deze week heb ik geoefend met het opmeten van zijn schild en de lengte van zijn flippers (voor).

Zijn achterflippers is hij nog niet aan toe. Ik mag ze inmiddels aanraken en zelfs wat vasthouden, maar hij draait daarna vrij snel zijn kop weer naar mij terug om zijn beloning (een aai of wat sla/broccoli of kool) in ontvangst te nemen.

Deze week heb ik het commando “steady” geïntroduceerd. Bij steady moet hij eigenlijk even in de positie blijven liggen. Steady gaat denk ik wel een paar weken tijd kosten. Ik vermoed dat als ik met een targetstick werk (op dit moment werk ik met mijn hand als target – mijn armen zijn niet zo lang  ). Gelukkig ligt er een nieuwe targetstick voor mij klaar.

Marjolein en ik zijn woensdag even naar de dierenwinkel gegaan om een paar kongs te kopen. Een kong is een rubber speeltje die je kan vullen met lekkere dingen – zodat een hond of ander dier daar moeite voor moet doen dat lekkers eruit te krijgen. Deze kong wordt dan op een stok gezet en daarna met een bout vastgezet. We gaan kijken of dit werkt, een kwestie van uitproberen…  Ook heb ik geoefend met een identifier – zodat we zijn chip kunnen uitlezen. Zodra de identifier de chip gevonden heeft, maakt hij een piepend geluid. Hier schrok Ernie wat van, maar na een paar keer oefenen, was dit okay voor hem.

Alleen merkte ik dat de rechter en linker “voorflippers” vandaag wat minder ging. Dat is niet raar – dit zie je vaak gebeuren. Ik moet er volgende week weer iets meer aandacht aan besteden.

De zebrahaai
De zebrahaai komt nog regelmatig onze training bekijken en hij vindt het reuze interessant. Ik heb besloten Ernie te leren wat easy is. Bij easy moet Ernie even rustig zijn en met zijn bek tegen de kant aan blijven hangen. En dat gaat heel erg goed. Inmiddels heb ik het ook kunnen koppelen aan de haai. Dus als de haai komt, wat Ernie onrustig maakt – zeg ik: "daar is de haai, kan je easy?" Een aantal keer werd Ernie inderdaad ook easy en dat is vooral ook fijn voor hem!

Vandaag heb ik ongeveer een half uur met Ernie geoefend. Na een half uur moest ik weg – tijd voor ottertraining om 11.00 uur. Ernie was het daar niet meer eens en spetterde mij nat! Het is ongeloofelijk hoe snel je een band met hem op kan bouwen en wat voor persoonlijkheid hij is. Zo slim! Mijn held .

TickTock
Zoals jullie gelezen hebben zijn we met TickTock bezig te kijken hoe we het beste voor haar kunnen zorgen, wat ze lekker vindt, hoe we haar leven kunnen verrijken enzovoorts. Dinsdag was de dierenarts uit Engeland over. Sea Life werkt met haar eigen dierenartsen die een aantal keer per jaar langskomen om te checken hoe alles gaat. Zij is gespecialiseerd in de dieren die Sea Life heeft, "gewone" dierenartsen werken minder met dit soort exotische dieren. En er zijn niet zo heel veel gespecialiseerde dierenartsen. Zij was gelukkig erg tevreden over TickTock. Een half jaar geleden zag TickTock er veel slechter uit volgens de dierenarts, nadat ze flinke ruzie met haar zus had gehad.

TickTock is ook deze week een aantal keer aan land geweest en vandaag toen ik haar wilde voeren, kwam zij voor het eerst naar mij toe. Het is toch een prachtig gezicht als je zo’n mooi oerdier naar je toe ziet zwemmen. Wel balen dat ze nog niet wilde eten! Op het moment dat ze naar mij toe zwom, praatte iemand elders in Sealife over de portofoon. Ik weet dat ze het niet heel fijn vindt, maar helaas is een portofoon toch een stukje noodzakelijke veiligheid voor het personeel - dus daar wil ik als het lukt geen concessies in doen. De portofoon stond niet hard, maar ze kwam desondanks niet meer.

Kaaimannen kunnen soms maanden niet eten – maar we zouden het erg fijn vinden als ze toch weer 2x in de week voer aanneemt. Ze krijgt op dit moment steeds wat anders aangeboden, muis, rat, kreeftjes, forel enzovoorts. Morgen gaan we het uiteraard opnieuw proberen.

Na deze ervaring zijn we ook op zoek gegaan naar een langere voerstok. De “officiële voerstok” is niet langer dan 80 – 100 cm en het is gewoon niet handig. Ik denk dat we ook daar nu een mooie oplossing voor gevonden hebben.

De afgelopen twee weken ging zij steeds met haar kop onder water op het moment dat ik haar verblijf binnenging. Deze week bleef ze in de deuropening met haar kop water en pas als ik echt het verblijf binnenstapte ging ze even naar beneden om weer redelijk snel met de kop boven water te komen. De dierenarts gaf ook aan dat ze gewoon tijd nodig heeft, tijd om aan alles weer te wennen.

Sien en Saar
Sien en Saar de otterdames gingen deze week met sprongen vooruit. Het aanraken van de lichaamsonderdelen met de stethoscoop ging enorm goed. Stethoscoop op de borst, buik, rechterpoot, linkerpoot, de achterpoten en staart. Het druppelen van de ogen, alles ging goed. Nu gaan we het uitbouwen dat we ook echt het verschil met rechts en links gaan aanleren, maar ook haar oren en dergelijke kunnen aanraken. Daarnaast zullen we ook gaan oefenen dat ze als staand op 4 poten aangeraakt kunnen worden en dat ze op commando kunnen gaan liggen zodat de dierenarts ze kan onderzoeken en bijvoorbeeld ook bloed kan prikken. Nog een hoop werk aan de winkel (leuk!).

Ook wordt het steeds makkelijker hen apart te trainen. In het begin wat dit niet mogelijk, nu gaat dat steeds beter. Dit is handig omdat de twee dieren heel verschillend zijn. Als voorbeeld: Saar vindt de transportkooi eng. Waarschijnlijk heeft dit ook te maken omdat zij half blind is (staar heeft). Zij moet dus eerst nog rustig wennen waarbij de deur van de transport kooi open staat. Sien is hierin verder en met haar kunnen we gaan oefenen dat de transportkooi wel kort dicht kan. Omdat zij in het begin niet uit elkaar gehaald konden worden, was dit niet mogelijk te oefenen. En nu dus wel. Een belangrijke stap vooruit!

Daarnaast hebben we een balletje gekocht – wat ze uit het water apporteren en we gaan haar leren dit ergens in te doen. Waarom doen we dit? Regelmatig valt er wel iets in hun verblijf - een zonnebril of iets dergelijks. Voor hun veiligheid is het fijn als ze dit kunnen apporteren en aan ons kunnen geven (of in een bakje kunnen doen).

Vandaag was ook wel heel erg leuk. Op een gegeven moment staat Saar op haar achterpoten. Terwijl ze dit lijkt het alsof ze naar je zwaait met een hand. Ik heb dit meteen benoemd en ben er daarna weer om gaan vragen – nadat ze het drie keer had gedaan, zijn we hiermee gestopt. Het is haar nog niet duidelijk, maar denk dat het nog wel gaat komen. Het is een koddig gezicht