Zo, naar een paar weken vakantie en daarna het bijwerken met alles, heb ik eindelijk weer tijd mijn blog bij te werken. Er is best veel gebeurt.

Afgelopen weken zijn mijn man en ik naar Thailand geweest. Wat een heerlijk land. De mensen zo enorm vriendelijk en fijn, het weer (rond de 30 - 40 graden), de natuur, hun cultureel erfgoed, het eten (tegenwoordig mijn favoriete eten) en tja, de olifanten. We hebben drie dagen een opleiding tot Mahout gevolgd. Dat was echt GEWELDIG en een aanrader voor iedereen die het fijn vinden met dieren te werken. Elke ochtend haalde wij ze in de jungle op, waarna ze gewassen en gevoerd werden. Vervolgens aan de slag met training (pfff alleen die Thaise taal is niet makkelijk). De laatste dag zijn we de jungle in geweest en hebben we een aantal bergstammen bezocht. Waaronder de "langnekken". Dag en nacht dragen zij ringen om hun hals die ca 50 kilo wegen! Een schoonheidsideaal.... Het werken met de olifanten was echt heel bijzonder en op de laatste dag volgde de olifant mij (even) in plaats van de Mahout. Genieten. Hoewel er zeker dingen zijn die ik anders zou doen, heb ik het gevoel dat de dieren die ik gezien heb, het goed hebben.

Terug naar de konijnen. De dag voordat we op vakantie gingen bemerkte ik dat de oren van Jill zo stevig gewassen werden door Blue dat haar oren vol bloedkorsten zaten. Daarnaast merkte ik dat ze niet meer haar kooi in wilde als Blue als eerste in de kooi zat. Iets wat voor haar echt heel erg ongebruikelijk was. Het in de kooi gaan is eigenlijk geen probleem voor haar.
Dat was voor mij echt de eyeopener dat Blue gecastreerd moest worden. Blue is ook chemisch gecastreerd en hoewel er niet zo heel veel van te merken was (veel urine sproeien, veel rijden op Jill) wilde ik hem niet ook nog eens laten castreren omdat ik bang was dat hij daardoor heel angstig zouden worden.

Heel eerlijk gezegd heb ik daarna, lichtelijk in paniek, een paar vriendinnen opgebeld. Beide waren zo lief om voor mijn konijnen te zorgen. En Peggy van het Kliendierparadijs afgebeld (en ze had zoveel voor hen geregeld, nog dank je daarvoor Peggy!). Blue zou tijdens onze vakantie gecastreerd worden en daarna in de dierenkliniek blijven zodat Jill ook even op adem kon komen van het blauwe monster...

Tijdens onze vakantie in Thailand kreeg ik af en toe een email dat Blue mij miste. Dat hij zijn ren en hok bewaakte en niemand er meer bij mocht. Bij terugkomst ben ik meteen naar de kliniek gereden en toen hoorde ik wat er allemaal gebeurt was. De meeste stagaires waren er als de dood voor. Hij viel iedereen aan die zijn ren wilde schoonmaken. Hij was niet zindelijk (hij was altijd zindelijk bij mij thuis), hij maakte een kabaal in de ren en smeet met alles waarmee hij kon smijten. Zo erg dat klanten vroegen wat er daar allemaal gebeurde....

Nadat ik hem mee naar huis had genomen (hij zag eruit als een opgefokt balletje) heb ik hem meteen in zijn kooi gezet en ben ik ernaast gaan zitten. Heel rustig heb ik daar zitten werken (leve laptops). Per uur zag ik hem steeds verder ontspannen. Gelukkig was het lekker weer en kon ik hem ook even buiten laten rennen. Ook kon ik in de avond gewoon aan zijn water en etenbak zitten.  In de kliniek had hij  een aantal mensen gebeten wanneer ze aan "zijn" spullen kwamen (Territoriale agressie). 

Ook de volgende dag vond ik hem nog wat gespannen, maar ging het al veel beter. Mijn andere vriendin gebeld of ik Jill de volgende dag mocht ophalen zodat hij nog een dag kon uitrazen. Aan het eind van de tweede dag vond ik hem wel weer aardig de "oude Blue" gelukkig. Hij was zindelijk, gromde af en toe wel wat, maar beet niet en kwam er ook gezellig bijliggen. De volgende middag heb ik Jill opgehaald en haar diezelfde dag nog bijgezet. Jill had het gelukkig wel naar haar zin gehad.

De eerste drie dagen waren echt niet leuk. Ik kon volledig opnieuw beginnen met de koppeling. Erbij blijven - hen regelmatig uit elkaar halen - en in de avond allebei apart in een kooi. Na drie dagen was het ok. Overigens was het dit keer Jill die de boventoon voerde en niet Blue. De dagen erna heb ik hen vooral veel aandacht gegeven niet met hen getraind. Afgelopen vrijdag ben ik weer langzaam begonnen. De eerste paar dagen waren redelijk dramatisch (maar dat had ik ook verwacht). Blue had zo iets van, een targetstick; kan ik dat eten? Letterlijk en figuurlijk. Of hij beet erin of hij wilde er niet mee werken. Ik oefende 2x per dag - een paar minuten. Vooral het commando "hier" en "lopen", oftwel terug naar de basis.

Gisteren ochtend ging het heel even weer een beetje goed en vanochtend ging het redelijk goed. De hindernis baan staat weer eens in de huiskamer. Over 5 weken zou ik het leuk vinden als hij voor vele duizenden mensen op Animal Events demo's kan geven. Ik denk dat het wel gaat lukken, maar het zal nog wel even trainen worden. Vanochtend had hij er voor het eerst weer zin in. Ik was bezig met het commando "kastdeur dicht". Terwijl hij tegen de deur van het kastje aansprong met zijn voorpoten, ging het kast niet helemaal dicht. Toch beloon ik daarvoor, want hij deed zijn best. Het leuk was dat hij echt door had dat de kastdeur nog niet dicht was. Zodra hij zijn beloning op had, sprong hij (zonder dat ik erom vroeg) weer tegen de kastdeur aan. Lekker ding!!!!

Conclusie?
Het op vakantie gaan van eigenaren is voor veel dieren, vooral voor konijnen, erg pittig. Ze zijn uit hun doen en kunnen zich anders gedragen. Ik hoor het veel van andere klanten, maar mocht het nu in levende lijve zelf meemaken. Blue had het op zich goed; een ruimte ren, van 0900 - 21.00 uur liepen er mensen rond en kon hij rondkijken, elke dag werd zijn kooi schoongemaakt, hij had veel denkspelletjes (Nina Ottonson), maar het was gewoon niet voldoende. Volgende keer huur ik iemand in die voor hem thuis kan zorgen. Nog vrijwilligers??