Maandag tot woensdag
Een paar dagen geleden hebben we Blue chemisch laten castreren met het implantaat suprelorin. Met een bloedend hart bij de dierenarts, want eigenlijk wil ik het niet. Aan de andere kant, als hij een "gezellig" leven samen met Jill wil hebben, vrees ik noodzakelijk. Het inbrengen was eigenlijk zo gebeurt, het bloede wel wat (baal baal), maar hij was er snel overheen. Ik denk dat ik gauw terug ga naar de dierenarts zodat hij merkt dat de dierenarts niet alleen maar een vervelende ervaring is.

Op dit moment merk je weinig van het implantaat (gelukkig ;-)). Meestal duurt dit een aantal weken voordat het gaat werken (en vaak wordt het gedrag in het begin even erger). Hoewel ik er tot nu toe nog niets van merk. Misschien gaat dat nog komen.

De afgelopen dagen vooral veel geknuffeld en niet zo veel getraind. Vandaag (woensdag) ook weer even geoefend met high five. Morgen komt het dagblaf de pers. De schrijver wil heel graag dat Blue hem een high five geeft. Nu zijn konijnen niet zo heel makkelijk en open naar andere mensen over het algemeen, hoewel Blue ook zeker niet moeilijk is. Het liefst wil de interviewer een high five op de tafel zien omdat dat makkelijk te fotograferen is. Dus vanavond maar weer even geoefend en dat is maar goed ook. Blue was helemaal opgewonden, liet veel keutels en liep maar heen en weer te rennen.  Mijn man gevraagd of hij wil oefenen. pfff, dan zie je meteen hoe lastig het is als iemand anders het wil gaan doen. Ze houden hun hand net niet goed, hij duwt Blue zowat omver en Blue zie je denken " mmmm, ik weet het nog niet" . Uiteindelijk is het een paar keer gelukt, ben benieuwd morgen!

Donderdag
In de ochtend laat ik Blue even rennen. Bij de vraag of hij een high five wil geven rent hij hard weg. Kortom de oefening van gisteren met mijn man heeft toch wel veel impact gehad voor hem. Balen! Ook voor hem. Dan zie je weer hoe klein die hartjes zijn en hoe snel ze soms van slag kunnen raken.

Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 15.30 uur is. Gezien het Dagblad de pers om 16.00 uur komt besluit ik mijn literatuur mee naar beneden te nemen zodat Blue op tafel weer even kan wennen. En dat gaat eigenlijk best goed. Hoe zie ik dat ? HIj is minder onrustig, laat minder keutels uit opwinding/stress en op mijn verzoek of hij "hier" wil komen, komt hij vrolijk aanrennen. Echter als ik daarna high five vraag, stuitert hij meteen weg. mmm dat gaat niet goed komen denk ik dan. Helaas pech voor hen (pers).

Om 16.30 uur wordt er gebeld. Maarten (de interviewer) en een fotograaf. Ze kwamen uit Amsterdam en hadden in de file gestaan. Voor mij geen probleem. Blue echter ligt rustig uit te hijgen op de tafel. Welkom in de wereld van de pers & konijnen..... Gelukkig is Maarten een echte dierenvriend. Mijn complimenten voor hem want dat maak ik niet zoveel mee. Hij gaat goed met Blue om. Blue is echter onrustig. Ook bij mij wil hij het eerste kwartier geen high five geven. Na een kwartier kalmeert hij weer en lukt het wel. De volgende stap is dat Maarten het probeert.  Maarten gaat rustig aan tafel zitten en probeert Blue omhoog te lokken met wat lekkers, maar Blue trapt er niet in. Ook later als Blue wel een high five aan mij geeft en hij zijn hand achter mijn hand zet lukt het niet.

Conclusie? Konijnen zijn gewoon enorm gevoelig. Alles was anders is zal ik nog rustiger moeten trainen! 

Vrijdag
Op vrijdag ga ik altijd vroeg weg om sportles (Body Balance) te geven. Dus van trainen komt dan niets. Ik laat hem tijdens mijn ontbijt kort vrij lopen. Gelukkig gaat het commando in de kooi goed (en hij springt zelf ook veel tussendoor in zijn kooi, wat het makkelijk maakt).  In de middag komt ik thuis en laat ik om de beurt mijn konijnen los. Daarnet nog even met hem getraind (hindernissen en twist + nog kort met cirkel om een doos geoefend). Dat gaat redelijk goed. Ook high five gaat met minder aarzeling dan de dag ervoor. Ik besluit voor de zoveelste keer dat ik toch meer met hem zou moeten trainen. Een paar minuten geleden krijg ik een email van een meisje van 13, die mij een mooi email stuurt over het boek. Daar ben ik zo blij mee ;-).

Ze schreef: "mijn konijnen zijn superlief, en dat komt grotendeels door jou supermooie, leuk en te gekke fantastische boek. Ik hoop dat mijn konijnen heel oud zullen worden en dat ze een gelukkig leven leiden" . 

Trusten..