Er is een nieuw boek op de markt!

Dit boek gaat over Boris, een waar gebeurd verhaal over een konijntje dat de 4 jaar van zijn leven alleen in een hokje woonde en wegkwijnde van eenzaamheid.

Boris maakt nog steeds veel in me los en doorgaans gaat over hem schrijven dan ook niet zonder tranen.

Boris werd in december 2007 door een vriendin uit zijn ellendige omgeving bevrijd. Ze zag dat hij ziek was en kon het idee dat hij daar in alle eenzaamheid zou moeten sterven niet verdragen. Ze heeft hem stiekem meegenomen. Dat Boris nog leefde was eigenlijk al een wonder. Hij was echt een vacht met alleen maar botjes.

Boris is bij mij komen wonen omdat we dachten dat het gezelschap van mijn cavia’s hem misschien wel goed zou doen. En dat deed het ook. Mijn cavia’s waren erg lief en zorgzaam voor hem en meer dan eens trof ik Barbabella dicht tegen hem aan zittend en Tobias likte zijn plakoogjes schoon.

Natuurlijk zijn we met Boris naar de dierenarts geweest en zelfs naar een dieren homeopate. Zij heeft een hoop goeds kunnen doen, maar we hebben hem niet meer beter kunnen maken.

Boris had op dat moment geen naam en zij motiveerde ons om voor zo'n konijn (hij was een heel klein dwergje, net iets groter dan mijn cavia's) een grote naam te verzinnen, een die bij hem past en wat over hem zegt. Het is Boris geworden, wat strijder betekend.

Maar er was meer met Boris, hij was er toch nog?!

Ik leerde dat Boris een konijn met een boodschap was. Een konijntje dat wegkwijnde, een konijntje dat letterlijk wegteerde door gemis aan liefde en door eenzaamheid, probeerde iets duidelijk te maken. Hij wilde gehoord worden en iemand moest zijn stem zijn. Het trieste leventje van Boris is een verhaal op zich, maar overal om je heen zie je konijnen die op dezelfde miserabele manier gehuisvest zijn... levenslang alleen in kleine hokjes, afgesloten van een gelukkig konijnenleven. Voor mij vielen de puzzelstukjes in elkaar…. ik moest er voor zorgen dat Boris en al zijn lotgenootjes gehoord zouden worden.

Boris stierf op de ochtend van 22 december 2007. Hij heeft me nog gedag gezegd. Zijn wil om te leven was er wel, maar zijn lijfje gaf het op.

Op 1 januari heb ik aan Nel gevraagd of zij het verhaal over Boris wilde schrijven…zijn boodschap wilde vertellen. Ik had het aan niemand beter kunnen vragen, want het lijkt wel alsof Nel Boris zelf in huis gehad heeft, zo goed weet ze zijn verhaal te vertellen. Ze begrijpt Boris dan ook helemaal.

Het verhaal over het leven van Boris is te lezen in dit boek, officieel geschreven voor kinderen, maar ook (vooral) bedoeld voor volwassenen. We hopen met dit verhaal veel mensen aan het denken te zetten. Het is niet zomaar een boek over hoe je een konijntje moet verzorgen, het is een boek geschreven vanuit het dier, hoe die het leven ervaart in een hokje alleen, vertaald naar wat wij mensen verstaan.

Boris vertel in dit boek zijn trieste verhaal aan de cavia's, die naar hem luisteren, helpen, opbeuren, dingetjes uitleggen en vooral zijn vriendjes zijn.

Het is een boek met een les, met een traan, maar ook met een glimlach, want geloof me, cavia's kunnen heel erg grappig zijn.

Het voelt goed om dit te kunnen doen, voor Boris, voor zijn konijnenvriendjes die nog niet gehoord zijn.

Monique